INTERVIEW: David Coverdale (Whitesnake)

Објавено во „Нова Македонија“ на 13.11.2015

Четириесет години гордо го веам

знамето на рокенролот

Заштитниот знак на Whitesnake, пејачот David Coverdale, е една од оние личности што успеаја да направат неверојатна кариера со својата препознатлива и неверојатна вокална интерпретација. Својот занает го испече во Deep Purple, каде што членуваше три години. Денес тој сѐ уште им оддава почит и ги респектира своите некогашни колеги и музичари, од кои научи многу работи. Иако Whitesnake сам по себе е музички бренд, сепак последниот албум е посветен на Deep Purple. Станува збор за официјално издание на Whitesnake, каде што се преснимени песните што Coverdale своевремено ги отпеа во Deep Purple. Во пресрет на претстојниот концерт, тој одговори на неколку прашања за Нова Македонија, во кои ја опиша поврзаноста на двете групи во кои членуваше.

На 25 ноември Whitesnake вторпат ќе настапи во Скопје. Се сеќавате ли на вашиот прв концерт во Македонија, во 2006 година, и кои се вашите впечатоци од тој концерт?

- Секако дека се сеќавам, тоа беше одличен концерт, кој се одржуваше на некој отворен простор. За разлика од тогаш, овој пат ќе свириме во затворен простор, во спортска сала во која се одржуваат и други концерти. Ви ветувам дека на 25 ноември ќе направиме одлична забава и сите заедно ќе уживаме.

Пред половина година го објавивте The Purple Album, кој го промовирате на оваа турнеја. Зошто направивте албум посветен токму на Deep Purple?

- Тоа е всушност повеќеслојна и сложена работа, но пред сѐ тоа беше иницирано од една трагедија. Во 2012-та го загубивме John Lord, кој беше прекрасен човек со неверојатен карактер и со голем шарм. Тој беше мој ментор, но не само музички туку и животен гуру. Во 2012 година добив повик од еден мој пријател дека на John му бил дијагностициран рак, но тој исто така рече дека John нема да се предаде туку и понатаму ќе се бори. Но, и покрај тоа, Лорд не можеше да ја победи болеста. Таа трагедија нѐ погоди сите, но мене ми овозможи по триесет години повторно да отворам дијалог со Ritchie Blackmore.

Како реагираа членовите на Deep Purple, вклучувајќи го и гитаристот Ritchie Blackmore, и членовите на Whitesnake на идејата да направите албум посветен на вашиот претходен бенд?

- Откако искомуницирав со Ritchie Blackmore, тој ми рече да разговарам со неговиот менаџер Carol. Тој ме праша дали можам да чувам тајна, а јас му реков: „Секако дека не. Јас сум пејач и тајните ги споделувам со светот“. Тоа беше периодот кога разговаравме за правење заеднички проект под името Purple или Blackmore-Coverdale, слично како проектот што го направив со Jimmy Page во 1991 година. Секако дека мојата прва љубов е Whitesnake, но повторната комуникација и респект кон Ritchie ја отворија можноста за реализирање на проектот The Purple album. Јас и во текот на летото во 2013 година продолжив да контактирам со Carol за да му дадам до знаење дека ќе ја почитувам неговата желба и нема да зборувам наоколу за идејата. Единствено со Doug Aldrich дискутирав за време на турнејата во 2013 година. Тој многу ме охрабри во мојата намера да го реализирам проектот. Што се однесува до другите членови од Whitesnake, тие немаа никакви забелешки, затоа што сите тие во почетокот на своите кариери биле инспирирани од Deep Purple, и беа многу позитивно расположени во текот на снимањето на албумот. На Ritchie Blackmore, Glenn Hughes и на Ian Paice им посакувам голем успех, но, на крајот на краиштата, никој не знае што носи иднината...

Колку членувањето во Deep Purple ви помогна вам како пејач да можете подoцна Whitesnake да го издигнете на толку високо ниво?

- Во тие три години, колку што бев пејач на Deep Purple, јас многу научив од другите музичари што долги години претходно заедно свиреа и снимаа албуми. Од Ritchie Blackmore научив како се прави структура на рок-песна, додека пак од John Lord ги научив шармот и начинот како се бруси дијамант, што ми помогна да станам тоа што сум денес. Всушност, во текот на годините поминати во Deep Purple јас постојано учев, од првиот до последниот ден.

Од пред една година Joel Hoekstra е новиот гитарист на Whitesnake. Како неговите можности и квалитети придонесоа да се подобри звукот на бендот и како тој се најде во приказната на Whitesnake?

- Joel Hoekstra првпат го слушнав кога тој и неговиот бенд ни беа предгрупа на еден наш концерт во Аризона. Јас бев многу импресиониран од него како музичар и како инструменталист. Joel ми го препорача еден пријател што работи во музичката индустрија и мислам дека тој беше прв што храбро влезе во оваа борба. Тогаш не ми се брзаше, бидејќи бев зафатен со еден проект, па не му одговорив толку брзо колку што требаше да му одговорам, но потоа приказната се разви на прекрасен начин. Joel Hoekstra е вистинско богатство, и како личност и како музичар. Тој е музички џин, совршено физички подготвен, одличен човек и одличен свирач.

Како денес гледате на hard rock како музички жанр, затоа што се појавуваат сѐ поголем број групи што ја следат оваа музичка линија? Се сметаш ли за еден од музичките револуционери?

- Можам да кажам дека во мојата 40-годишна кариера јас пишувам и снимам блуз, соул, хеви-рок, постојано веејќи го знамето на рокенролот. Секако дека имало и добри и лоши моменти, но токму поради тоа сум горд и задоволен од мојата кариера.

На светската музичка сцена сте повеќе од 40 години, но се чини дека сѐ уште имате енергија како пред четири децении. Што е тоа што ве мотивира и ден-денес?

- Мојата моментална амбиција е актуелнава турнеја на која се промовира The Purple Album. Не е чудно ако таа трае многу подолго отколку која било друга што досега сме ја направиле.

ИНТЕРВЈУ: Миле Кекин (Hladno Pivo)

Објавено во „Екран“ на 22.11.2001

Ладно пиво, лете-зиме

Го имавме таксиратот пред Таксират 1+2 да направиме еден кус муабет со пејачот на хрватската панк дружина Hladno Pivo, Миле Кекин, онака од нога, на екс...

Нели ви беше страв да дојдете во Македонија, знаејчи дека тука е (н)и војна (н)и мир?

- Кај нас во Хрватска пред десетина години ситуацијата беше слична, па бендовите од странство не сакаа да доаѓаат. Што се однесува до нас, ние имавме разбирање тукашнава состојба, дури имавме и некое искуство, а кога слушнавме кој сè ќе свири, дека ќе дојдат Laibach, The Young Gods, нам ни беше глупаво да изигруваме некои плашливи момци. Освен тоа многу добро сме информирани за состојбата, а деновиве кога шетавме низ градот немав чувство дека некој ме гледа низ нишан, или, не дај боже, да ме убие.

Каква е состојбата на хрватската рок-сцена? Дали денс-сцената го презема приматот или рокеритене се даваат така лесно?

- Од хрватската рок-сцена остана многу малку како резултат од сеопштото поселанчување на сите градови. Мислам дека тоа се случи во сите останати градови од некогашната Југа. Таа урбана сцеа која се формираше токму таму, во градовите, се распадна, и побарувачката за рокенролот во Хрватска е сè помала, затоа што беснеат народњаци, забавњаци, и што уште не, што се надевам, дека тоа се случува и во остатокот на бивша Југославија. Значи, ситуацијата на рокенролот е многу тешка. Во суштина, рокенролот е многу луксузен производ затоа што требаат многу повеќе пари. За да направиш рокенрол концерт, ти требаат четворица-петмина луѓе, инсрументи, озвучување итн, а за концерт на народна музика потребна ти е матрица и една певаљка која скока по столови и маси, што значи дека рокенролот во принцип е дефицит.

Што се однесува до старите волци Prljavo kazalište, Parni Valjak, Psihomodo Pop, Film, и овие новите, каква е соработката меѓу нив, дали се согласувате, си помагате или се колете?

- Знаеш што, нашите патишта ретко се вкрстуваат, ретко кога ние свириме заедно. Повеќето од нив се во некои големи концертни сали, со многу публика, а нивните концерти ги покриваат големи спонзори. Што се однесува до нас, ние сме во комбинација на комби возила, некои мали клубови, а ако организираме поголемиот дел го финансираме сами.

Дали мислите дека некогаш ќе ја достигнете нивната слава?

- Да, апсолутно. Мислам дека Hladno Pivo е на најдобар пат. Со последниот албум Pobjeda, дефинитвно стануваме бенд кој веќе не е панк бенд за некој потесен круг луѓе затоа што нашите песни лесно влегуваат во уво. Сега за нас знаат сè повеќе луѓе. Имавме два многу успешни концерти во Србија кои беа преполни со публика. Морам да признаам дека се шириме како бенд. Тоа го покажува и тиражот, имаме сè повеќе и повеќе наши фанови, не само во Хрватска, туку и низ сите географски широчини и должини од бившите југословенски простори.

Втор пат настапувате пред македонската публика. Со кој материјал ќе се претставите, со новиот или со некои од постарите?

- Кога бевме првиот пат во Скопје немавме дувачка секција, сега имаме нов член во групата кој свири на труба, па ќе отвириме неколку песни од новиот материјал каде што има повеќе труба, кој е некаква комбинација меѓу ска и панк што мислам дека е малку помодерен звук. Сепак, ќе има и нешто од постариот материјал што сме го свиреле тука во Скопје. Иако нашиот настап на Таксират 1+2 ќе биде триесетина минути, мислам дека ќе направиме одлична свирка и одлична забава за секој што ќе дојде да нè слуша.

И за крај, што пие Hladno Pivo во зима, ладно пиво или топол чај?

- Ха, ха, ха... Па види, ни сите ненако сме навикнати на пиво. Не знам дали тоа е дел од нашиот имиџ или не. Пивото е пијалок кој најмногу ни годи, и во зима и во лето.